onvoorwaardelijke liefde

Onvoorwaardelijke liefde. Wat betekend dat eigenlijk? Wat houdt het in? Iedereen spreekt erover en denkt erover na, maar daar draait het uiteindelijk niet om. Bij onvoorwaardelijke liefde draait het om wat je doet, hoe je reageert op het moment dat de ander je het meest nodig heeft. Op het moment dat hij of zij jou steun nodig heeft om verder te kunnen met zijn of haar leven. Het moment dat jij zijn of haar belang boven dat van jou stelt, als je alles voor iemand over hebt, zonder er iets voor terug te verwachten, dan hou je onvoorwaardelijk van iemand.

Maar is een mens in staat om onvoorwaardelijk van een ander mens te houden? Is een mens op dat moment echt gelukkig?

Toen ik te horen kreeg dat ik mijn baan kwijt was, was het alsof de grond onder mijn voeten weggeslagen werd, alsof ik in vrijeval raakte, zonder parachute en zonder zicht op het einde…. Ik heb geprobeerd me overal aan vast te klampen. Aan van alles en nog wat, aan Stefan, aan mijn ouders, aan alles wat je maar iets te doen geeft overdag (zoals strijken, opruimen, boodschappen doen etc). Ik had het nodig om iets omhanden te hebben, vooruitzicht op iets vastigs iets goeds te hebben en ik had de steun van mijn ouders en vriend nodig. Ik was bang, bang voor de toekomst omdat ik daar geen zicht op had, bang voor alles wat komen ging. Ik was volledig in paniek en had alle steun hard nodig die ik kon krijgen.....

Mijn vriend kon dat helaas niet aan en toen hij het dan ook uitmaakte was het alsof ik de bodem raakte met 200 km per uur, gebroken, verdoofd, meer dood dan levend…. Voor mij was dat echt een dieptepunt, een teken dat ik zelf iets moest doen met mijn leven. Zelf het heft in handen moest nemen, niet meer afwachten tot anderen iets deden en me daar op aanpassen, ik werd gedwongen om voor mezelf te kiezen en dat te doen wat ik wilde, in mijn eentje..... want op dat moment besefte ik dat ik niets meer had, echt helemaal niets meer…

De beslissing om naar NZ te gaan werd voor mij op dat moment erg makkelijk. Niets meer wat me nog bond aan Nederland. Ik wilde alleen nog maar weg, weg van de plek die me zo ongelukkig maakte, rust om me heen, nieuwe mensen, nieuwe omgeving: een nieuwe start! Ik wilde terug naar de plaats waar ik oprecht gelukkig ben geweest, terug naar NZ, maar de tijd die ik daar had, samen met mariette in Palmy, die bestaat niet meer.... Die tijd ligt in het verleden en helaas is het verleden nooit meer terug te halen.

Ik moet leren leven met zoals het nu gaat, het hier en het nu. Ik moet leren accepteren dat ik mijn (ex)vriend kwijt ben (zowel als vriend als geliefde), dat ik geen baan nodig heb als houvast in mijn leven, dat ik ook zo gelukkig kan zijn.... Ik moet leren dat het niet erg is om een paar weken meer vakantie te hebben. Dat het hier heel normaal is om ieder jaar van baan te veranderen, rond te trekken en te werken wanneer het jou of je baas uitkomt.
Ik moet leren om zelf het heft in handen te nemen. Zelf beslissingen te nemen, als ik iets wil doen, het ook moet doen, want er is niemand anders die het voor je doet... niemand anders dan jij!!!

Ik moet leren voor mezelf te kiezen, zelfstandig gelukkig te zijn, onafhankelijk van mijn baan of mijn geliefden. Ik moet minder druk op hen leggen, ze meer vrijheid geven, mijn geluk niet van hen af laten hangen. Ik weet dat ik dat in het verleden wel gedaan heb, sorry daarvoor.

Maar die weg is moeilijk, hard en lang. Het zal me nog wel een paar maanden kosten eer dat ik weer het gevoel heb dat ik nuttig ben. Ja ik denk dat dat voor mij gelijk staat aan gelukkig zijn; nuttig voor anderen te zijn! niet voor mezelf, maar voor anderen en dat is verkeerd! heel erg verkeerd!

Ik merk dat zodra iets tegenzit ik een beetje de depressieve kant op ga, negatief ga denken en dat wil ik niet, zo ben ik niet, niet in mijn diepste wezen tenminste. Maar op het moment ben ik nog zo hard bezig om uit die krater te komen die ik geslagen heb toen ik de bodem raakte, dat alle tegenslagen me terug de afgrond in slingeren! terug de diepte in. Het zal nog lang duren voordat ik weer zelfstandig gelukkig kan zijn, mijn hart ergens volledig aan kan overgeven... pas dan kan ik bewust verder aan mijn toekomst bouwen. MIJN toekomst, niet die van iemand anders, maar die van mij! Niemand anders doet het voor me...

Ik moet leren alles los te laten, afspraken te maken en vervolgends ze opnieuw te maken... af te wachten, mensen genoeg tijd te geven ze ook na te komen, zonder druk op ze te leggen! Ik moet leren om geduld te hebben.... leren om op eigen benen te staan, zonder dat ik een vriend nodig heb of werk... Ik weet dat ik niet alles alleen hoef te doen, maar totdat ik uit die krater ben wil ik dat wel graag, ik moet mijn zelfvertrouwen weer opbouwen en dat kan ik beter alleen doen. Tot die tijd zal ik instabiel blijven, vaak in huilen uitbarsten om kleine dingen, depressief worden vanwegen kleine tegenslagen, geen man of jonge meer in mijn leven toelaten. Pas als ik die berg weer op ga, zodat ik wat van de toekomst kan zien, zal er weer ruimte zijn voor anderen. tot die tijd ben ik een soort aandachtsmagneet, heb ik heel veel aandacht nodig zonder dat er wat voor terug verwacht wordt. Helaas zal niemand me dat kunnen geven... Wie wil nou mij horen praten over alle problemen die ik heb, over alles wat ik mij aantrek, mij de grote hoeveel heid positieve aandacht geven die ik nodig heb op het moment... wie zou dat nou willen?? Wie kan er nu onverwaardelijk van mij houden??

dus tot die tijd, blijf ik alleen...