to be or not to be, that is the question...
Door: janientje
Blijf op de hoogte en volg Janine
29 Mei 2007 | Nieuw Zeeland, Auckland
ik zat vanmiddag op een bankje in de dierentuin van auckland, te kijken naar de zeeleeuwen. In het water, eruit, stukje op het land en er weer in... steeds hetzelfde, steriotepie noemen ze dat. Dieren (mensen trouwens ook) doen het als ze zich niet aan kunnen passen aan hun omgeving. Het is een manier om je omgeving toch te kunnen accepteren.
Twee kinderen komen aanrennen, ze roepen naar hun moeder, gillen van plezier en slaan tegen het glas.. Mam gaat op het andere bankje zitten, samen met pap. Hij slaat een arm om haar heen. Ook zij hebben zich aangepast aan hun omgeving, en zij lijken gelukkig.
..................................................................................
En ik... ik heb eigenlijk geen idee hoe ik me moet voelen. :| Ik ben dinsdagavond (na 2 dagen in tokoroa verbleven te hebben..) naar hamilton gegaan, dineren met jaimie. Eindelijk heb ik met haar bij kunnen praten. Ze leek gelukkig... jaimie heeft een nieuwe vriend waar ze mee samenwoont en ze heeft een huis gekocht wat ze gaat verhuren, aan het strand!!! 8)
Nadat jaimie en rob (collega van jaimie) me in rotarua af hebben gezet op donderdag, ben ik weer naar cacktus jack gegaan. Nachtje in hostel geslapen,niet zo'n goed idee: veel herrie tot 5 uur in de ochtend! :# weinig geslapen :(, dus ik was erg blij dat ik van vrijdag tot maandag bij ian kon blijven, wachten op craig.....
Ik heb met craig van rotorua vet services om de tafel gezeten op maandag en hij wilde me wel een baan aanbieden. Na veel geklets over koetjes en kalfjes van zijn kant (kiwi's hebben moeite om to the point te komen...) heb ik het een beetje afgekapt omdat mijn bus naar auckland om 4 uur zou vertrekken.. Maar in het algemeen kwam het erop neer dat ik vanaf 9 junly in Rotorua ga werken als dierenarts, voor de periode van ongeveer 2 jaar..... :) :D
In auckland ben ik door Yolanda en marcus (haar 16 jarige zoon) opgepikt en meegenomen naar hun huis in west auckland. Daar zit ik nu achter een computer te denken aan vanmiddag...
de zeeleeuwen en de man en vrouw op het bankje.... welke toekomst is voor mij weggelegd en waar? ... Ik kan gaan werken in rotorua... nieuw zeeland.... andere kant van de wereld... leuke baan.... leuke stad.... leuke collega's... leuke mensen hier.... :D
maar wat moet ik ervoor opgeven?.... en is het het allemaal waard??.... Ik bedoel... mijn katten... mijn ouders... mijn vrienden....mijn paard...
stefan ben ik al kwijt, dus die kan van het lijstje af... :'( ...
in mijn eentje naar de andere kant van de wereld is niet zo eenvoudig als het lijkt... zelfs al is het maar voor een paar jaar... wat moet ik met mijn spullen...mijn auto...mijn liefde... mijn vriendschappen...bevalt het me er wel...wat als het antwoord nee is, nee erger wat als het ja is....:|
..................................................................................
Zal ik eindigen zoals die zeeleeuw, aangepast aan de omgeving, maar zo ongelukkig als ik weet niet wat... of als het gezin op het bankje...
De kinderen komen bij mam; mogen we een ijsje, ik moet plassen, pap mag ik op je schouders... de kleinste van de twee struikelt en komt hard op het astfalt terecht en begint te schreeuwen, dit keer van schrik en een beetje van pijn. Pa staat met een zucht op en pakt de hummel op, de ander begint nu tegen hem te zeuren... pap ik wil ook opgepakt worden, pap ik wil een ijsje... PAP!!! geschreeuw, gejengel en gehuil... Het moment van puur geluk is over, al wat er over is is chaos... De zeeleeuw doet rustig zijn rondjes... geen chaos, geen paniek, alleen maar rust.......
zou de zeeleeuw zich dan toch beter aangepast hebben??
Twee kinderen komen aanrennen, ze roepen naar hun moeder, gillen van plezier en slaan tegen het glas.. Mam gaat op het andere bankje zitten, samen met pap. Hij slaat een arm om haar heen. Ook zij hebben zich aangepast aan hun omgeving, en zij lijken gelukkig.
..................................................................................
En ik... ik heb eigenlijk geen idee hoe ik me moet voelen. :| Ik ben dinsdagavond (na 2 dagen in tokoroa verbleven te hebben..) naar hamilton gegaan, dineren met jaimie. Eindelijk heb ik met haar bij kunnen praten. Ze leek gelukkig... jaimie heeft een nieuwe vriend waar ze mee samenwoont en ze heeft een huis gekocht wat ze gaat verhuren, aan het strand!!! 8)
Nadat jaimie en rob (collega van jaimie) me in rotarua af hebben gezet op donderdag, ben ik weer naar cacktus jack gegaan. Nachtje in hostel geslapen,niet zo'n goed idee: veel herrie tot 5 uur in de ochtend! :# weinig geslapen :(, dus ik was erg blij dat ik van vrijdag tot maandag bij ian kon blijven, wachten op craig.....
Ik heb met craig van rotorua vet services om de tafel gezeten op maandag en hij wilde me wel een baan aanbieden. Na veel geklets over koetjes en kalfjes van zijn kant (kiwi's hebben moeite om to the point te komen...) heb ik het een beetje afgekapt omdat mijn bus naar auckland om 4 uur zou vertrekken.. Maar in het algemeen kwam het erop neer dat ik vanaf 9 junly in Rotorua ga werken als dierenarts, voor de periode van ongeveer 2 jaar..... :) :D
In auckland ben ik door Yolanda en marcus (haar 16 jarige zoon) opgepikt en meegenomen naar hun huis in west auckland. Daar zit ik nu achter een computer te denken aan vanmiddag...
de zeeleeuwen en de man en vrouw op het bankje.... welke toekomst is voor mij weggelegd en waar? ... Ik kan gaan werken in rotorua... nieuw zeeland.... andere kant van de wereld... leuke baan.... leuke stad.... leuke collega's... leuke mensen hier.... :D
maar wat moet ik ervoor opgeven?.... en is het het allemaal waard??.... Ik bedoel... mijn katten... mijn ouders... mijn vrienden....mijn paard...
stefan ben ik al kwijt, dus die kan van het lijstje af... :'( ...
in mijn eentje naar de andere kant van de wereld is niet zo eenvoudig als het lijkt... zelfs al is het maar voor een paar jaar... wat moet ik met mijn spullen...mijn auto...mijn liefde... mijn vriendschappen...bevalt het me er wel...wat als het antwoord nee is, nee erger wat als het ja is....:|
..................................................................................
Zal ik eindigen zoals die zeeleeuw, aangepast aan de omgeving, maar zo ongelukkig als ik weet niet wat... of als het gezin op het bankje...
De kinderen komen bij mam; mogen we een ijsje, ik moet plassen, pap mag ik op je schouders... de kleinste van de twee struikelt en komt hard op het astfalt terecht en begint te schreeuwen, dit keer van schrik en een beetje van pijn. Pa staat met een zucht op en pakt de hummel op, de ander begint nu tegen hem te zeuren... pap ik wil ook opgepakt worden, pap ik wil een ijsje... PAP!!! geschreeuw, gejengel en gehuil... Het moment van puur geluk is over, al wat er over is is chaos... De zeeleeuw doet rustig zijn rondjes... geen chaos, geen paniek, alleen maar rust.......
zou de zeeleeuw zich dan toch beter aangepast hebben??
-
29 Mei 2007 - 11:10
Wilma:
Mooie woorden.
Janine, volg je hart.
Leefs, Wilma -
29 Mei 2007 - 12:37
JoJo:
Hey Janine, Ik hoop dat je een goede beslissing neemt en een geweldige toekomst tegemoet gaat! Volg je hart! (hoezo, stefan ben ik al kwijt, mis ik iets ??)
Succes en tot snel. XXX JoJo -
29 Mei 2007 - 18:15
Jolanda:
hee janine,
kop op, klinkt nog steeds super geweldig daar!!!!
groeten, Jolanda -
29 Mei 2007 - 18:43
Sam:
Hey moppie,
Zo zo wat ben je druk in de weer met je gevoel schat. Weet je wat het is de mensen die echt om je geven zijn er toch wel en die wachten echt wel op je.. (hebben we natuurlijk een super adres om langs te komen....)
Verder denk ik dat je beestjes het heel goed hebben op dit moment.
Daar hoef je je dus geen drukte om te maken. Ik weet namelijk dat je ouders super mensen zijn dus die zorg zit wel goed. Diep in je hart en tussen de regels door lees je nu wel een klein beetje waar je hartje ligt, ook al is het een sprong in het diepe..
Neem die sprong meid en mocht je het echt niet trekken is hier in Nederland altijd een plekje. Weet zeker dat wij niet weglopen.
Dikke kus hier uit Zeist
-
30 Mei 2007 - 09:52
Kaat:
Maak de keuzes waar je je goed bij voelt. Voelt het goed, dan is het goed. Twijfel je, dan moet je het niet doen.
Lekker gaan werken daar joh, het is maar tijdelijk en dan kan je straks in NL beter aan de bak komen. En bevalt het je wel, dan blijf je toch lekker? Dan heb je daar inmiddels een leven, vrienden en misschien wel net zo'n leuke vent als ik nu heb. Of je neemt hem mee naar NL ;-)
Komt wel goed met jou. Ga nou maar genieten daar! En lekker skehdevuh in Rotura! -
30 Mei 2007 - 11:50
Valerie:
"Is dit het nou?" In onze generatie woedt de quarterlifecrisis... en ook al weet je dat, dan nóg kun je er niks mee. Vluchtgedrag, emotie, medicijnen; inmiddels snap ik waar ze het over hebben.
Jij dus ook al...
Je maakt je druk welke routine je moet kiezen; de routine van de gekooide zeeleeuw of de routine van de (gouden) gekooide mens. Toch hoef je niet te kiezen... jouw routine ontstaat vanzelf.
Je bewustzijn kan prima achteraf keuzes beredeneren, maar keuzes maken doe je onbewust en op basis van emotie.
Jij gaat blijven in Nieuw Zeeland tot je gevoel zegt dat je daar weg moet. Of dat nou nu is of over tien jaar, of nooit. Dat maakt niet uit want wij houden toch wel van je, ik tenminste wel. En waar je dan naar toe gaat? Geen idee, waarschijnlijk ergens in de buurt van waar je tot nu toe het gelukkigst was.
Ik laat mijn klanten bij een pas op de plaats zoals jij nu maakt hun begrafenisrede schrijven. Dat kun jij ook wel doen. Dus je schrijft op wat jij hoopt dat je familie, vrienden en de partner die je tegen die tijd hebt over je zeggen als je dood bent. Dan weet je nog niet wát je moet doen maar wel waar jij om herinnerd wilt worden, en door wie. -
30 Mei 2007 - 20:18
Annemarie:
Hé Nini, hoe lang kennen wij elkaar!? Ik geloof dat het nog basisschool periode was toen we elkaar leerde kennen, jij op Bencho, zonder zadel, au au, hi hi. Je deed toen al waar je zin in had, lekker eigenwijs dat was juist het leuke aan jou. We zijn elkaar al die jaren nooit uit het oog verloren, ook al zagen we elkaar tijdens het studeren iets minder. Wat je beslissing ook wordt je blijft toch mijn beste vriendin, probeer het gewoon daarachter als dat is wat je op dit moment wilt (wel even terug komen voor mijn bruiloft dan). Je hebt nog een heel leven voor je en je kunt inderdaad nog altijd terug komen naar Nederland. Maar zoals ik al eerder tegen je zei, voor je het weet, heb je daar een vent aan de haak geslagen, een huis, en een paar paardjes in de wei oftewel voel je je gelukkig. Ik denk dat jezelf in je hart toch wel weet wat je wilt.
Dikke kus (Anne)Marieke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
